Zoals ik al eerder schreef was ik er gerust op dat het wel goed zou komen maar toch ook wel een beetje zenuwachtig op wat mij allemaal te wachten stond.
De afgelopen maanden stonden alle trainingen en wedstrijden in het teken van dit evenement, de 2 halve, een hele en Veluwezoomtrail over 52,2 km gingen op Amersfoort na zonder problemen.
Trainingen in de Drunense duinen, de Posbank en Mookerheide met st'Jansberg legden de basis, was het genoeg?
We rijden zaterdag morgen naar La Roche en Ardenne, ons verblijf is een bungalow voor 12 personen op zo'n 5km van de start.
We besluiten de MTB's mee te nemen, startnummers ophalen per fiets en dan gelijk eens zien hoe het er aan toe gaat daar.
Nu was het de afgelopen weken al aardig mooi weer maar de weer goden voorspelden voor zondag 19 augustus 33 tot 36 graden, ruim 33 graden zou het worden.
Op de een of andere manier maakte ik me daar niet zo druk om, vroeger liep dat voor geen meter maar de afgelopen jaren merk ik dat mijn lichaam het lopen bij de hoge temperaturen aardig verwerkt als ik maar niet in de volle zon dien te lopen. Dat zat met het parcours wel goed, ik schat ruim 80% in de schaduw gelopen te hebben.
Zondag! 19 Augustus, de wekker gaat af, eigenlijk hadden we die niet nodig, de afgelopen nacht geen oog dicht gedaan door de hitte op de slaapkamer, de laatste vrije slaapkamer voor 2 personen ( Ans ging mee supporteren) lag midden in de zon tot deze onder ging, na een niet al te lange nacht woelen en draaien was het fijn om op te mogen staan, vlug naar beneden en zo snel mogelijk mijn ananas en meloen naar binnen gewerkt, Inov-8 rugzakje in orde maken, de 1,5 ltr waterzak vullen met water, wat honing en een snufje zout. De zelfgemaakte energie repen gaan samen met de gsm ook mee.
Paul Janssens, Ans en ik fietsen naar de start toe terwijl de anderen de auto nemen, het is nog lekker fris en dan op eens weer zo'n stukje waar de warmte van de vorige dag nog is blijven hangen, na 5km planten we onze fietsen voor het hek van het hotel waar de start zal plaatsvinden.
Nog snel een keertje in hotel Floreal naar het toilet geweest, en even op de foto omdat we zo mooie schoentjes aan hebben.
Ardennen zijn, geen schot of toeter gehoord, leuk!
We volgen de groep rechts af de straat in en na wat bochten is het puin wat we voor de voeten krijgen met een laagje gras er over, voorzichtig klimmen we de groenen heuvels in, en dan bam, de eerste echte klim, in eens loopt iedereen niet meer hard maar langzaam, we passen ons aan, de meesten hier zullen het wel vaker hebben gedaan, na een paar minuten klimmen snap ik waarom ze allemaal zo wandelen, dit is een serieuze bult waar geen einde aan lijkt te komen, en fin, vanaf nu is het eigenlijk nog meer van hetzelfde, klimmen en weer dalen, genieten van vergezichten en nog meer klimmen en dalen, en dan in eens de drank post om even wat op adem te komen en flink water te drinken.
Het is zo vroeg en met de warmte valt het nog mee maar zweten gaat als vanzelf vandaag.
Na een stuk of 5 bekertjes water en een homemade energie reep vervolg ik mijn pad, zo'n vier dagen later voel je natuurlijk de pijn niet meer die daar wel ruimschoots aanwezig was maar er was zeker geen twijfel toen het keuze bordje in het vizier kwam met de optie links af voor de 50km of rechts af voor de halve afstand.
Ik kwam hier voor de 50km en zal hem uitlopen al is het op de knieën, finishen zullen we... tenzij er iets gebeurt zoals in een ravijn storten ,of struikelen en de enkel omzwikken.
De Spyridon's van Vibram Fivefingers gaan als een speer al zou ik af en toe wel wensen dat ze bij de afdalingen wat dikker waren.
Zeker de diepe afdalingen die slingerend nog zo snel gaan dat je je aan takken en stammen naar beneden laat gaan met stukken alsof je op ski's lijkt te staan maar dan zonder de sneeuw, ik zag trouwens aardig wat lopers met stokken, wellicht bij een volgende training ook eens er varen of dat fijn loopt.
Na al dat klimmen en afdalen en keren onder een bladerdek ben ik de weg totaal kwijt, ik probeer mij vaak een beeld te vormen waar we ons bevinden, dan lopen we langs de Ourthe en stroom ie links , dan weer rechts, we gaan er een keer lekker door heen maar door de warmte is de Ourthe vandaag mijn beste vriend samen met mijn Spyridons die graag de waterstroom opzoeken om de voeten, benen, armen en mijn gezicht lekker fris koelen, tijd genoeg.
Een paar km voor ik bij een volgende waterpost kom van het 35 km gaat het eventjes niet meer, ik kom voor mijn gevoel in de rode zone na weer een zware beklimming en net als je dan denkt dat het weer gaat de volgende, ik besluit een boomstam op te zoeken in de schaduw en neem een energie reep op mijn dooie gemak, zie of hoor niemand en geniet ondanks het afzien.
Op eens komen daar toch een paar bekenden langs, Paula , Jacolien en een vriendin van Paula waar me nu ff de naam niet van te binnen schiet. Ze roepen of het gaat ,ik zeg 'ja hoor ' wat oververhit dus even stoom afblazen. Veel succes.
Na een paar minuten vervolg ik de route weer en dan is er de op eens weer de drankpost, ik zet me neer en rust weer een 5 tal minuten om naar de wat later blijkt de oven in de trekken, niet mijn loop omgeving op dit moment, al valt het nog mee want ik haal toch weer heel wat jongens in die mij net voorbij waren gegaan, dat gaat de rest van de trail trouwens door. Op de stukken in het open veld versnel ik en kijk naar de vergezichten, alles doet zeer maar het is acceptabel, de cap in de nek tegen de zon, en drinken veel blijven drinken. De snelheid blijft er redelijk goed in zitten om maar niet te veel te verbranden en in de schaduw stukken neem ik weer wat gas terug.
Zo gaat het tot de laatste verzorging met een kaarsrechte afdaling over asfalt van wel 1000 meter lang prima en zelfs beter als een tiental km's eerder toen ik oververhit raakte.
Bij deze drankpost staat een vrolijke man zeer vriendelijk iedereen heel voorzichtig een paar liter koel water over de bol te gieten, hij is de held van de dag, ik neem na deze douche nog wat verdunde cola en een stuk of 5 pringels chips, het zout smaakt heerlijk en moet me beheersen niet aan de gang te blijven.
Daar zit de Limburger en zijn vrouw die ik vanmorgen ook al was tegen gekomen op de brug bij de drankpost, hun dagje zat er op, ik mocht nog 6km volgens degenen die het wisten, ze staarden naar mijn voeten en staken de duim op, veel respect dat gij hier vandaag op die tenenschoenen hebt gelopen.
Ik ril , raar, zal het koude water zijn, maar het compliment sterkt me om de allerlaatste en zwaarste beklimming te trotseren, de aanvang is stijl omhoog, hele stukken gaan op handen en voeten, en dan komen er lopers met rood startnummer terug gelopen die het voor gezien houden, er zitten links en rechts nog een paar lopers, ik snap ze en voel het ook maar zet door, achter de 3 dames aan, gelukkig is er weer een beetje beschutting op komst zie ik maar de weg gaat verder omhoog, verder en verder, deze laatste kilometer gaat in 22 minuten volgens de Garmin , eindelijk is de top in zicht, vanaf nu verwacht ik niet veel problemen meer. Het is hier wel weer open veld dus versnellen maar, nu is het tussen varens door , metertje omhoog, en weer omlaag, bochten met kuilen en bultjes, links, rechts maar wel aflopend en weer klimmen maar zo dat er nog net een drafje vanaf kan, in de verte zie ik weer hoge bomen, daar moet toch ergens de finish zijn? Mijn Garmin geeft nu inmiddels wel aan dat het bijna 44 km is.
Dan het verlossende bordje "vanaf hier is het nog 1 km tot finish" ik daal het pas af een sparrenbos in met haarspeld bochten die soms door voorgangers zijn afgesneden, ik kom bijna in de verleiding maar die stukken zijn zo glad dat ik op het paadje blijf. In de verte stroomt de Ourthe alweer, nog 2 bochten en ik ben er bijna, het pad volgt de stroom en iemand aan de overkant roept in het Vlaams nog een stukje en dan daar oversteken, dat klinkt als muziek in de oren, ik waad door het water, onzeker door de stroming maar blijf op de been, applaus klinkt, kippenvel moment, ik moet over een muurtje en dan het pad vervolgen en om de hoek is de finish roept de man nogmaals en klapt in de handen .
Het doet zeer , alles doet zeer maar ik geniet ondanks het afzien, links en recht liggen mensen te zonnebaden, geen benul van waar ik de afgelopen 8 uur en 20 minuten mee bezig bent geweest.
en nog een, ze sprint naar de finish boog om me nogmaals op de plaat vast te leggen, het applaus gaat door, het respect voelt als een douche. De bocht om en nog 25 meter tot de finish boog. Nog meer foto's en blijdschap . het is volbracht , alle pijn op eens weg, telkens weer een geweldige ervaring omdat dat voor mij het sein is, alles is heel gebleven.
Ach ik ben natuurlijk een tiental km's terug een keertje op mijn plaat gegaan, maar dat is allemaal vergeten en ik heb geen echte schade opgelopen op wat schrammetjes aan de linker knie en handen.
Als eerste schiet Ans mij om de nek, dan kom ik de anderen tegen die al eerder onder de finishboog door liepen of helaas waren uitgestapt .
In de tent krijg ik water en watermeloen, en zie opeens een erg frisse Ronnie Duinkerken staan, hij is al dik 2 uur eerder binnen gekomen en voelt zich geweldig.
Opeens zie ik een andere Tilburger met een van de mooiste smiles van de dag op zijn gezicht tegenover mij op een bankje zitten, Berry Snoeren heeft genoten, nog meer bekenden uit Tilburg zoals Michiel Otten. Tijdens de prijsuitreiking in het Nederlands! volgt een leuke verrassing Jacolien Schreuder mag de derde plek op het podium innemen bij de dames 40+.
Moe maar voldaan besluiten we naar ons chalet te gaan, we nemen de mtb weer en ik moet zeggen, alsof er niets gebeurt is fiets ik weer in de kleinste versnelling de eerste heuvel op om nog een laatste maal om te kijken naar La Roche, vanaf nu is het een mooie lange afdaling op de fiets naar het chalet.
Volgend jaar weer?, dat wel, maar helaas kan Anyones Running dan niet dicht, dus nog wat vroeger uit de veren en een overnachting in Hotel Floreal zou mooi zijn.
Trail des Fantome 2012 heeft zijn naam helemaal waar gemaakt...een aanrader en ik zal hier vaker een wedstrijd lopen, zeker weten
Foto's: Annelies en Ans
